Περισσότερο Ελληνες Β'

Μεγάλωσα μαθαίνοντας, στο περίπου δηλαδή, οτι κάποια ανώτερη φυλή φροντίζει για μάς, για το καλό μας. Φυλή θα πρεπε να ειναι, σαν αυτές τις κρυμμένες στον Αμαζόνιο, γιατι δεν ειχα δει ποτέ απο κοντά κάποιον απο αυτούς που κυβερνούσαν, ώσπου μια μερα, λιγες μέρες πριν απο κάτι εκλογές, είδα τον Αχιλλέα Καραμανλή με συνοδεία γραβατωμένους να επισκέπτονται αθλητικούς χώρους για να αποφασίσουν τι μεγάλο έργο θα γίνει εκεί.
Εφυγε και δεν τον είδα ξανά ποτέ αλλα δεν ειδα και κανένα μεγάλο έργο και πάνε πια γύρω στα 32 χρόνια απο τότε. Το καλό πράμα αργεί να γίνει ; δε νομίζω.
Αυτη η μεγάλη και απρόσιτη φυλή αυξάνεται και πληθύνεται, αφου ως σήμερα υπάρχουν ακόμα εκπρόσωποί της και μάλιστα όλοι τους έχουν πάνω απο 25 ιδιόκτητα ακίνητα καθως φαίνεται απο τις "Εσχες" δηλώσεις τους. Σκέτο έσχες γιατι το "πόθεν" ειναι απλά διακοσμητικό.
Προσπαθώντας λοιπόν να επιβιώσω, στην πορεία άφησα κάτι το μέλλον μου, αφου δε μπορούσα να κάνω αλλιώς, στα χέρια αυτών που έμαθα οτι ειναι ακριβώς αυτοί που οι περισσότεροι ψηφίζουν, για το καλό μας. Οπωσδήποτε.

Τότε, πλήρωνες διόδια μόνο στην εθνική οδό Αθήνας - Θεσσαλονίκης και στην Κορίνθου - Πάτρας. Οχι οτι ειχες δρόμους, αλλα το 1980 και πριν, δεν ειχες ουτε τον αριθμό, ούτε την ποιότητα αυτοκινήτων που έχεις σήμερα. Σήμερα εχουν μπεί διόδια σχεδόν παντού με το πρόσχημα της αυτοχρηματοδότησης. Αλλα και πάλι, τηρουμένων των αναλογιών, δρόμους σωστούς δεν έχουμε. Υπάρχει μία Εγνατία οδός, μία Αττική οδός κι απο κει και περα οτι να 'ναι, σε όλη τη χώρα. Λίγες ειναι οι φιλότιμες τοπικές προσπάθειες βελτίωσης των δρόμων. Αλλα το περίεργο είναι οτι εχω πληρώσει πολλά για κάτι που θεωρούσα αυτονόητο δικαίωμά μου ως πολίτης. Δηλαδη το να εχω δρόμους και μάλιστα άνετους και ασφαλείς. Ειναι δικαίωμά μας κύριοι, και οι τζαμπατζήδες δεν είμαστε εμείς, ειναι οι εργολάβοι που εισπράττουν τα διόδια.

Στο μεταξύ, δεν υπάρχουν πιά αλάνες στις πόλεις αλλα και η επαρχία καθημερινά τσιμεντοποιείται πάνω σε μια γή που μέσα της κυλάει δηλητήριο αντι για νερό.
Η Βοιωτία πλέον ειναι τόσο μολυσμένη που δεν αγοράζω τίποτα που ειναι βολβός και προέρχεται απο εκεί. Να σκεφτείς οτι οι πατάτες Θήβας περιέχουν 9,5 φορές παραπάνω νικέλιο απο όσο ειναι το όριο. Αν και κανονικά το όριο ειναι το μηδέν. Δεν νοείται παρουσία βαρέων μετάλλων σε τρόφιμα, αφου αυτά δεν υπάρχουν ελεύθερα στη φύση και σίγουρα δεν εχουν καμμία δουλειά μέσα στο φαγητό μας.
Χτές έσκασε η είδηση οτι και ο Ασπρόπυργος ειναι τίγκα στο εξασθενές χρώμιο.
Πότε θα γίνει κάτι δραστικό και ουσιαστικό γι αυτο το θέμα ;
Ισως πρέπει, όπως ειχα προτείνει παλιά, να χαρίζουμε νερό απο Βοιωτία, τώρα και απο Ασπρόπυργο, στους βουλευτές μας. Δωρεάν κύριοι βουλευτές, δωρεάν ! Πιείτε το άφοβα, όπως το έπιναν επι χρόνια οι κάτοικοι της Βοιωτίας.
Το γεγονός οτι εχουν εξαπλασιαστεί οι καρκίνοι στη Βοιωτία ειναι μύθος, ας χαρίσουμε νερό απο την περιοχή, στους εκπροσώπους της ανώτερης φυλής της Βουλής.
Αφου ειναι περισσότερο ελληνες αυτοί, ας τους κάνουμε αυτό το δώρο. Δεν θα τους πούμε τζαμπατζήδες που πίνουν τζάμπα το νερό μας.

Σκεφτόμουν οτι αυτη η ανώτερη φυλή πρέπει να απέτυχε, εκτός αν ακόμα δεν εχει ολοκληρώσει το έργο της. Φαντάζομαι τι άλλο μας περιμένει. Εχω φαντασία πλούσια, μα  ίσως και να μη μπορώ να φανταστώ αυτο το μέλλον.

Το γεγονός οτι σαν λαός κάναμε πως δεν καταλαβαίναμε, για πολλά λάθος πράγματα, το πληρώνουμε σήμερα τρεις και πέντε φορές πιο ακριβά. Ελαχε σε αυτη τη γενιά να πληρώσει τα σπασμένα δεκαετιών ωχαδερφισμού και δεβαριεσισμού αλλα και δεγαμιεσισμού, όπου κανένας δεν έφταιγε αρκετά, μα όλοι φταίξαμε, άλλος λίγο, άλλος πολύ. Ειδικά ο δεγαμιεσισμός ειναι και πολύ διαχρονικός.

Αυτη η πατρίδα που τόσο μάθαμε να αγαπάμε για τις ομορφιές της, ειναι ενα όνειρο που μετατρέπεται σε εφιάλτη, κάθε τόσο ξυπνάμε ανάστατοι, ρίχνουμε ενα μπινελίκι και ξανακοιμόμαστε αποκαμωμένοι απο το μάταιο αγώνα μας να πάψει ο εφιάλτης, να πάψουν να υπάρχουν θύματα, μίσος, κοινωνική αναταραχή. Να πάψουν να κυβερνούν οι εκπρόσωποι της φυλής εκείνης και να γεννήσουμε εμείς μια νέα κοινωνία, όπου τουλάχιστον δεν θα μεγαλώνουμε παιδιά με ψέμματα.


Θέλω να γράψω για κείνα τα παιδιά, τους αστυνομικούς που δολοφόνησαν άγνωστοι, μα εχω ενα κόμπο στο λαιμό και δεν ξέρω τι να πώ. Νιώθω σαν να έχασα κοντινούς συγγενείς μου ή σαν να χάθηκε κατι που δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Κάθε φορά που υπάρχει και μια τόσο αδικοχαμένη ψυχή, νιώθεις τόσο μικρός να πεις κάτι καλό.
Aντι γι αυτό, βάζω εδω αυτο το βίντεο τραβηγμένο στο Αγαθονήσι που δείχνει ενα μέρος της ελληνικής πραγματικότητας που οι περισσότεροι αγνοούμε.

Καλό τριήμερο Καθαροδευτέρας σε όλους.