ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ 2011

Το 2010 έμελλε να είναι η πιο ανατρεπτική χρονιά για εκατομμύρια Ελληνες αλλα και -ισως γι άλλους λόγους- για ακόμα εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στη Γή.
Αυτο που εξακολουθεί να δυναμώνει και να κάνει τους ανθρώπους να εξαρτώνται απο αυτό, είναι το χρήμα. Μιά ανθρώπινη εφεύρεση που έμελλε να καταδυναστεύσει πολλές γενιές ανθρώπων και συνεχίζει να το κάνει, ακάθεκτο.
Θα ευχηθώ λοιπόν και χρήμα και υγεία πάνω απ' όλα κι ύστερα ας γίνει οτι καλό μπορεί να φτιαχτεί με χρήματα για να γίνει ο κόσμος καλύτερος.
Μικρός ειχα ενα όνειρο -μεταξύ άλλων- να μπορούσα για ενα χρόνο να κάνω ενα μαγικό και να μην υπάρχει ούτε μιά παράνομη πράξη σε όλο τον κόσμο, ούτε το παραμικρό που θα μπορούσε να βλάψει ανθρώπους, ζώα, φύση. Οτι παράνομο μπορεί να αγοραστεί με χρήμα να μην υπάρχει, για μία χρονιά, για εναν χρόνο μόνο, έστω.
Να γίνω μάγος για λίγο και θα 'κανα αυτό και μερικά ακόμα, όπως να ειναι πάντα Μάϊος μήνας, χαχα... παιδικές αναμνήσεις και όνειρα.  Σήμερα θα 'θελα να ξαναγίνω παιδί, τότε ήθελα να μεγαλώσω, μεγάλωσα και θυμήθηκα μια γιαγιά 76 ετών που τη ρώτησα μιά φορά :
"Θα 'θελες να ξαναγίνει δεκαέξι ετών ;"
... και μου απάντησε αποστομωτικά :
"Γιατι παιδί μου ; για να ξαναζήσω τα ίδια ; " ...
Βλέπεις ειχε ζήσει δυό παγκόσμιους πολέμους, εναν εμφύλιο και πείνα, φτώχεια, με τον σύζυγο φαντάρο στην Αλβανία και με τρία παιδιά πίσω να τα μεγαλώσει μόνη ... αν γινόταν πάλι δεκά'ξι ίσως ξαναζούσε κάτι τέτοια. Κι απο λεφτά ... δυσεύρετα κι αυτά,  λίγα, και πάλι πώς μεγάλωσε τέσσερα παιδιά, ειναι θαύμα.
Ζητείται θαύμα λοιπόν για το 2011, ας ευχηθούμε το θαύμα του ο καθένας.

Πολλές και θερμές ευχές στους συν-bloggers,  ξέρουν αυτοί ποιοί ειναι, που μαζι γράψαμε λέξη - λέξη τόσα χρόνια στα ημερολόγιά μας στιγμές ανθρώπινες, λίγες σκέψεις, αστεία και σοβαρά, εικόνες και ιδέες, xαρές και παράπονα, λέξεις και κείμενα που μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.

Γειά σου 2010, σε ευχαριστώ για τα καλά που έδωσες, λυπάμαι για τα άσχημα, μα καταλαβαίνω, δεν σε αφήνουν να δίνεις μόνο χαρές, άδικος κόσμος.
Πες καμμιά καλή κουβέντα στο 2011 γιατι ειναι ακόμα μικρό και δεν ξέρει :)

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !

Το πρόγραμμα - fine tuning

Λιγότερο κρέας περισσότερο ψάρι λιγότερο άγχος περισσότερο διάβασμα λιγότερη βενζίνη περισσότερη περίσκεψη και αυτοκριτική λιγότερος θυμός περισσότερο χαμόγελο λιγότερο κέτσαπ και μουστάρδα περισσότερη σωματική άσκηση λιγότερη τεμπελιά περισσότερη εγκράτεια λιγότερη σπατάλη περισσότερη σαλάτα λιγότερα γλυκά περισσότερο περπάτημα λιγότερο bungee jumping περισσότερες πτήσεις λιγότερες ενοχές περισσότερη πίστη λιγότερη πολιτική περισσότερη κοινωνία λιγότερα λόγια περισσότερη ποιότητα λιγότερο ποτό περισσότερη καθαριότητα λιγότερο κουτσομπολιό περισσότερη συμμετοχή λιγότερος φθόνος περισσότερη αγάπη λιγότερο ξενοδοχείο περισσότερο camping λιγότερα ρούχα περισσότερο ενδιαφέρον λιγότερα ψέμματα περισσότερη ειλικρίνια λιγότερη θρησκεία περισσότερη τέχνη λιγότερες προσδοκίες περισσότερα όνειρα λιγότερη ματαιοδοξία περισσότερη ισορροπία λιγότερη θλίψη περισσότερη ζωγραφική λιγότερο ξενύχτι περισσότερα φρούτα λιγότερο ποδόσφαιρο περισσότερο μπάσκετ λιγότερη ανησυχία περισσότερη αυτοπεποίθηση λιγότερη αγωνία περισσότερη θάλασσα λιγότερο ασανσέρ περισσότερη επαφή λιγότερα sms περισσότερα φιλιά λιγότερος φόβος περισσότερη ενέργεια λιγότερη μιζέρια περισσότερο φώς λιγότερα σκουπίδια περισσότερη ανακύκλωση λιγότερος φανατισμός περισσότερο πράσινο .... και τέλος ... περισσότερο blogging, λιγότερα έσοδα, λιγότερα έξοδα !

Αυτορυθμιζόμαστε αλλιώς ...βουλιαζόμαστε.

Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα

Χριστός γεννάται σήμερον

κι ας εχει απεργία,

ετσι κι αλλιώς δεν είχανε,

τότε λεωφορεία,

Χριστού τη θεία γέννηση,

μολό- μολότοφ στη Βουλή μας,

λες και εκει γεννήθηκε,

παρά- παρά τη συμβουλή μας,

Αγιος Βασίλης έρχεται,

ελάτε  και μην τρέχετε,

α-πο από την Τροϊκανία,

κι από από τη Γερμανία,

Με δουνουτούδια και φουπου-ά,

και άλλα τέτοια, τρο-μεράαα,

νοοομί- νομίζει πως γιορτάζουν,

μα είναι όλοι άφραγκοι, 

δωωωρά- δωράκι δε θα πά-αάρουν !

... και του χρόνου, πέσε τώρα κυρά τα φράγκα και δε μπιστέβω να θές απόδειξη ;
Τι ; 50 λεπτά ; τι 'ν αυτό ; δε φεύγω, εδω θα κάτσω μέχρι να μου δώσεις 3 ευρώ.
Μπάμμ ;;; τι μπάμμμ !
- Η πόρτα έκανε μπαμ, πάμε σε άλλους αυτοί είναι τσίπηδες.
- Ρε λες να 'πρεπε να είχαμε ντυθεί Στρώς - Καν και Μέρκελ ;
- Μέρκελ να σε πεί η μάνα σου.
- ... καλά ... πάμε, μισά μισά είπαμε, ετσι ;

Ας ειναι αυτές οι Γιορτές γεμάτες λάμψη, αυτη τη λάμψη που θα βγάλουμε όλοι απο μέσα μας να φωτίσει τις μέρες μας και τους ανθρώπους μας.

Με την μιζέρια και την απαισιοδοξία δεν κερδίζουμε κάτι, αλλα γινόμαστε πιό άσχημοι.

Πολλές Ευχές σε όλους τους ανθρώπους που θέλουν να  αγαπούν, να δίνουν, να συγχωρούν, πολλές ευχές για λιγότερο μίσος, λιγότερη μιζέρια, λιγότερες κραυγές, περισσότερη ανθρωπιά και περισσότερες αγκαλιές.

Οταν η συγνώμη δεν ειναι αρκετή

Μεσάνυχτα και κάτι λεπτά ...
Σάββατο βράδι ... Οκτώβριος 29, 2010
Το τηλέφωνο χτυπάει και τσιτώνομαι λιγάκι.
Απαντάω και ειναι ο παλιός μου φίλος που ακούγεται σαν να μην ξέρει τι να πεί.
Μου λέει ... "η Αμαλία ... " .... "ειμαι στο νοσοκομείο, στο Αττικόν"
Τι έγινε ρε ; του λέω  ... λέγε γαμώτο ...
Ηξερα οτι κάτι κακό έχει συμβεί κι εκείνη τη μέρα όλη μέρα ένιωθα περίεργα.
..."πέθανε ... " ..... .....
Εχω μείνει με ενα ακουστικό στο χέρι λες και κρατώ απολίθωμα είκοσι χιλιάδων  ετών και του λέω :
"Πότε ; Πώς ; τι έγινε γαμώτο ;  ... "
"Ελα ... δεν ξέρω... ελα απο δώ ... τι να σου λέω τώρα ... "
Κλείνω, ντύνομαι και φεύγω.
Εκανα τη διαδρομή ως το "Αττικόν" σε 19 λεπτά ενω συνήθως χρειάζονται κάπου 50', το μάτι καρφωμένο στον δείκτη θερμοκρασίας του αυτοκινήτου και στο ρολόϊ, 8° C και ώρα 12.19'. Ετρεχα λες και θα προλάβαινα να τη δώ ζωντανή πριν εκπνεύσει για τελευταία φορά. Εβαλα μουσική να παίζει.  Celine Dion... ήξερα οτι λατρεύει τη μουσική και το θέατρο, δεν ήμουν σίγουρος πόσο χρονών ηταν, τελικά ήταν 37. ............ Ειναι 37.

Στην είσοδο του νοσοκομείου με περίμεναν ο φίλος μου, ενας άλλος κοινός φίλος και η μητέρα της Αμαλίας. Ο πατέρας φάνηκε εκει, 5 λεπτά μετά.
Η πανιασμένη όψη της μάνας, χωρίς δάκρυα μα μόνο με ενα κρύσταλλο δακρύου στην άκρη των ματιών με ξάφνιασε ... περίμενα οτι ενας γονιός που χάνει το παιδί του θα ηταν σε μόνιμη κατάρρευση. Μιλήσαμε, μου ειπε οτι δυό βδομάδες ηταν μεσα, με πρόβλημα καρδιάς. Η καρδιά δεν άντεξε στο τέλος.
Βλαστήμησα λίγο τον φίλο γιατι δεν με ειχε ενημερώσει πως ηταν μέσα η Αμαλία τόσες  μέρες, μα κι εκείνος πριν λιγο ειχε μάθει τι συνέβη. Δεν ήξερε. Και δεν ξέραμε τι να πούμε, τι λένε σε αυτές τις περιπτώσεις που ενα "συλληπητήρια" φαντάζει τόσο φτωχό και λίγο.
Τι στο καλό ρε γαμώτη μου ! ... οκ ξέραμε οτι έχει μεσογειακή αναιμία κι έκανε μεταγγίσεις σε όλη της τη ζωή. Νομίζαμε οτι ειναι εντελώς καλά και ζει με το πρόβλημά της εκείνη κι εμείς με τα δικά μας. Εγωιστές και μοναχοφάγηδες.
Μα οτι αυτές οι θεραπείες και κατι φάρμακα που έπαιρνε δεν μας πέρναγε απ το μυαλό οτι θα της κάναν πρόβλημα στην καρδιά.
Ο πατέρας ο Γιώργης... παίζει να ειναι ο πιο δυνατός άνθρωπος που  ΄χω γνωρίσει.
Αφου έβαλε να ξεκουραστεί λιγάκι η μητέρα, μας πήρε να πάμε να μιλήσουμε στο μπαρ του "Αττικόν" κι εγω περίμενα οτι θα 'σκαγε μύτη κι η κόρη του να μας κάνει παρέα .... μόνο βούρκωσε μια στιγμή ο Γιώργης, περήφανος, δυνατός, ψύχραιμος.
Δεν ξέρω αν θα ήμουν σαν εκείνον σε τέτοιες στιγμές ... παράξενο πράμα ο άνθρωπος.

Είχαμε μαζέψει τα πράγματά της απο το δωμάτιο και τα κουβαλήσαμε ως το αμάξι του πατέρα της. Ηταν το τελευταίο αντίο στην φίλη Αμαλία, ενα άγγιγμα μου σε ενα προσωπικό της αντικείμενο, μιά βαλίτσα που ειχε πάρει μαζί της στο νοσοκομείο.
Ο πατέρας ο Γιώργης μας είπε πολλά που δεν ξέραμε, πόσο ταλαιπωρήθηκε αυτη η ψυχή σε όλη της τη ζωή, πόσο δύσκολα ειναι να αντιμετωπίζεις τέτοιες ασθένειες, πόσο απίθανο ήταν η μητέρα να εχει το Στίγμα, και του πατέρα να μην το βρίσκουν, να κάνουν τρία παιδιά και το ένα να εχει μεσογειακή αναιμία. Το κορίτσι.
Το πρωί θα  ειχε ταξίδι για Κέρκυρα.
Αποχαιρετισμός απο τρείς φίλους και τους γονείς.

Η κηδεία θα γινόταν την Κυριακή και δεν μπορούσα να πάω.
Δεν ξέρω πώς θα ήμουν αν πήγαινα κι αν θα άντεχα να την δώ νεκρή ... ίσως επειδή δεν πιστεύω οτι έφυγε για πάντα. Ολο το χωριό, ειχε πάει στην κηδεία ενός νέου και άτυχου παιδιού που τελικά, μας έδωσε ενα γερό μάθημα : Οτι πρέπει να πολεμάς ρε μπαγάσα οτι και να γίνει, να πολεμάς ! Και να το γουστάρεις να πολεμάς !
Το πάλεψε όσο δεν πάει, κι εκείνη και οι δικοί της.

Αμαλία Κ, 1973-2010 φιλιά σου άγγελε ... δεν έκλαψα στο νοσοκομείο μα κλαίω τώρα που το γράφω αυτό. Φιλιά βρε μαγκάκι, να θυμάσαι πόσο καλά περνάγαμε. Θα περιμένω να έρθεις να μας φτιάξεις μπουρδέτο και παστιτσάδα. Φιλιά.

ΥΓ. Συγγνώμη για τις άσχημες στιγμές, ευχαριστώ για τις όμορφες και ξανά συγγνώμη που έφυγες πριν απο εμάς και ξανά ευχαριστώ που μας έκανες να δούμε πάλι μέσα μας, να κοιτάξουμε καθαρά ποιοί είμαστε. Επρεπε να νοιαστούμε περισσότερο για σένα, συγγνώμη.... Καλό ταξίδι άγγελέ μας.

Bρές τις ομοιότητες

Δεν  πηγαίνω σε φαστι-φούντι πάνω απο 2 φορές το μήνα.
Ομως η πείνα εκείνη τη μέρα με έφερε σε ενα KFC και λόγω παρέας ειπα εντάξει ας φάμε κάτι.
Παρήγγειλα αυτο της φωτογραφίας που φαίνεται δεξιά στον κατάλογο τους.
Παρέλαβα αυτο που φαίνεται αριστερά.
Ακόμα ψάχνω να βρώ τις ομοιότητες.
Mιλάμε για φτώχεια ! Κοιτάς μιά τη φωτογραφία, μιά αυτό που σου 'δωσαν και λες " μα καλά, αυτο πήρα ; " και εισαι άλλη μια φορά κορόϊδο.


Πήρα και μία σαλάτα με μαρούλι με κρουτόν, κοτόπουλο, τυρί και άσπρη σάλτσα.
Παρέλαβα μία που οταν την άνοιξα διαπίστωσα οτι το κοτόπουλο ειχε κάνει φτερά, δεν υπήρχε. Στην ίδια τιμή με τη σαλάτα με κοτόπουλο. Την επέστρεψα φυσικά. Και δεν ζήτησαν συγνώμη, είπαν έγινε λάθος. Τα λάθη γίνονται μόνα τους, κανείς δεν τα κάνει, είναι θεόσταλτα.
Αλλα το κυρίως γεύμα, ακόμα ψάχνω να δώ πού μοιάζει με την φωτογραφία στον κατάλογο.

Καλώ όποιον μπλόγκερ συναντήσει κάτι παρόμοιο να το αναρτήσει στο μπλογκ του με την ετικέτα "Not Exactly"

Kiss μάη αss

Αγώνας κατα της φτώχειας λέει και kiss my ass... ποιον κοροϊδέυουν ;
Μαλακίες, ποδόσφαιρο κατά της φτώχειας ; Ξέρεις πόσα παίρνουν οι ποδοσφαιριστές ;
Ασε μας ρε φιλε ... τι λες τώρα.
Αμα θέλανε να μην υπάρχει φτώχεια θα ειχαν κάνει απο δεκαετίες τώρα αυτά που έπρεπε. Αλλα αφησαν την Ινδονησία, την Ινδία, το Πακιστάν, να γεννοβολλάνε ανεξέλεγκτα, μιας και τα παιδιά ειναι δώρο θεού, δε λέω, ναι, ειναι αλλα 8 παιδιά ρε παπάρα πού τα πάς ; Πώς θα ζήσουν ; Ανεγκέφαλε, θα τα στείλεις μετανάστες στην Ελλάδα ; για να κάνουν τι ; Προσευχές στα Προπύλαια και καθαρισμό τζαμιών με το ζόρι ; Κάνε μας τη χάρη ...
Για να λέμε την αλήθεια, το ποδόσφαιρό μας δεν αξίζει καμμία σημασία, λόγω των μυαλών που καλλιεργούν όσα ειναι γύρω απο αυτό. Φτιάχνει νέους που πάνε και γράφουν σε τοίχους αυτά που λέει εκει στη φωτογραφία. Και χειρότερα. Πόσω μάλλον να γίνει στην Ελλάδα ενας τέτοιος ποδοσφαιρικός αγώνας, σε μια χώρα γεμάτη φτωχούς πλέον αλλα και γεμάτη λαμόγια που δεν ξέρουν τι θα πει φτώχεια, και λέω λες να πήγαν όλα τα λαμόγια στο Γαβραϊσκάκη ; Ενδιαφέρουσα οπτική.
Ευτυχώς που δεν πήγα, θα με έλεγαν μη φτωχό, θα έβλεπα γάβρους και επιπλέον θα άκουγα πιθανότατα ύμνους αφιερωμένους στην Λεωφόρο και τα σχετικά. Απο άλλους μη φτωχούς.
Κι επειδή δε βλέπω να βελτιώνω άλλο την ησυχία που επικρατεί, το βουλώνω για μερικές μέρες μέχρι να εχω κατι άλλο να πώ. Τωρα εχω βαρέσει "τιλτ", να συνέλθω πρώτα.

Αυριο ειναι μια νέα μέρα που δεν ξέρω τι θα φέρει. Ελπίζω κατι ενδιαφέρον και καλό.

* Η φωτογραφία ειναι τραβηγμένη στην Χίο κοντά στους Ολύμπους, κάτω απο γέφυρα.
Οποιος την κλέψει ας βάλει αναφορά πηγής, δεν ειναι δύσκολο. Αντε, γιατι παραέγινε με το κλόπυ. Σε λίγο θα ανεβάζουμε τις αναρτήσεις σε βίντεο για να μην κλέβονται χωρίς να φαίνεται ποιανού είναι.

Ερχονται Γιορτές ... για ποιούς ;

Επαιτεία στο κέντρο της Αθήνας. Πριν λίγες μέρες.
Προφανώς  κάποιος ασιάτης μετανάστης σπρωγμένος εδω απο την μοίρα που επέλεξαν γι αυτόν ωστε ο ίδιος να αναζητήσει μιά τύχη στα μέρη μας. Μόνο που εκτός των άλλων, έπεσε και σε άσκημη εποχή.
Γιορτές έρχονται κι αυτο το απλωμένο χέρι θα πρέπει να πιάσει τροφή, αυτές οι σαγιονάρες να αντικατασταθούν απο ενα ζευγάρι παπούτσια κι αυτη η ζακέτα απο κάτι πιο καλό για το κρύο.
Την επόμενη φορά που θα βρεθώ στο κέντρο, θα εχω μαζί μου μιά τσάντα ρούχα.

Tέτοια ώρα, τέτοια λόγια

Λες να πάς να δεις κανα μαγαζί, όχι και καλά να ψωνίσεις, αλλα να πάρεις μάτι ρε παιδί μου να δείς πόσο έχουν απογειωθει οι τιμές να κάνεις ενα κουμάντο τι θες, ρούχα, παπούτσια, φούτερ, μπας και κατι πάρεις να χεις, κάπου, κάποτε.
Και πας ο τζόνις σε ενα μώλλ ... άλλο πάλι και τούτο που μας βρήκε, γεμίσαμε μώλλια, το πάνω εκει στα ΒΠ το μεγάλο κόλπο-ντροπή, το Athens Fart, το άλλο το Metro mall, εδω τα καλά -και μεγάλα- μώλλια ναααα κατι μώλλζ λέμε θεόρατα.
Μα τι περιμένες να βρείς εκεί μέσα ; Περάστε κόσμε !
Πάω σε βιτρίνα παπουτσιών, απέναντι απ' το Folli Follie, βλέπω δυό αντρικά με μύτη κανονική για γωνίες, 285 € και 266 € ... ωραία πάμε στα γυναικεία μπας κι αλλάξουμε φύλο κάποτε, κι εκεί τα ίδια και μη χειρότερα, γόβα με κάτι μπλε στρας πάνω, προσφορά μιστοτιμής 305 € ! Τζονάκος ταμπλάς, ζαλλλάδα με πενήντα λλλού, πάμ' παρακάτω κατάστημα adidas.
Ο τύπος εκει ο αντιντάς δεν ειναι στα καλά του.  Κάτι τιμές λες και ψωνίζουν εκει ο Σουμάχερ, ο Φέντερερ, ο Μπούμπκα και ο Ζιντάν. Ασε ... μόνο αυτοί έχουν λεφτά για τέτοια. Παρακάτω έλεγε Prada κάτι τέτοιο, κάνει στροφή ο τζόνις και δρόμο για τον επάνω όροφο. Για κανα χάμπουργκερ και μπύρα.
Και να φώτα, και μπάλλες πολύχρωμες και γιορτινό στόλισμα και απ' έξω σε όλους τους γύρω δρόμους τα σκουπίδια να μυρίζουν σαν κόλαση και να κοντεύουν να φτάσουν πιο ψηλά απο δέντρο του καγκελοαβραμόπουλου τότε, αυτό που έπιασε φωτιά ντε. Του Ομέρ Πριόνη ήταν αυτό ; Καλά δε θα τα χαλάσουμε.
Πάω στον χαμπουργκερά του λέω δύο τσίζζζμπέργκερ ξέρεις με πργοφοργά αμέρικαν, με λέει με τι κρέας ; Τι κρεάς του λεω ... πεθαμένο δεν βάζετε ; Οχι λέει χοιρινό, βοδινό ή κοτόπουλο. Ρε τι τραβάνε και τα κοτόπουλα ... πόσο κάνουν του λέω, λέει 9 ευρώ και 40. Για κάτσε, αυτο σε δραχμούλες θα ηταν 3.200 δρχ. δηλαδή 1.600 δρχ το ένα ! Του λέω το μεγάλο μέγεθος ειναι ; Οχι το μικρό λέει. Καλά, πάρε ... εχε χάρη που μου άνοιξε την όρεξη πριν ο Πραντάς, ο Aντιντάς και ο Φολλιφολιάς απέναντι.
Και να φανταστείς οτι δεν πέρασα και απο τον Βονταφονιά.

Η επιστροφή για σπίτι ήταν μιά στολισμένη κατάθλιψη, φωτάκια εδω κι εκεί και σκουπίδια πιο δω και πιο κεί, απρόθυμος στολισμός ανάμεσα σε δυσωδίες και κλειστά μαγαζιά με πινακίδα "ενοκιάζεται" και υπο τους ήχους κερμάτων... ναι κι όμως άκουγα τα κέρματα να χτυπάνε μεσα σε χιλιάδες σπίτια. Ο κόσμος μετρά κέρματα.

Δυό μέρες μετά πήγα σε άλλο μώλλλλ ... θα τα γράψω αργότερα αυτά, τωρα βαριέμαι.

Αποπομπή

Η πινακίδα ηταν ετσι ακριβώς, τον Μάρτη του 2010.

Λείπει το τελευταίο γράμμα απο την λέξη BANK.

Τώρα γράφει BAN δηλαδή αποβολή, αποπομπή.

Προφητικό ;

Του Δεκέμβρη του δέκα.

Μπαίνει Δεκέμβρης και το μπλογκ συνεχίζει να καταγράφει καθημερινότητες, πολιτική, χιούμορ, εικόνες, σκέψεις και ιστορίες.
Καλό μήνα να έχουμε, μπήκε κιόλας Δεκέμβρης.

Μια φωτογραφία τραβηγμένη στην Χίο φέτος το καλοκαίρι,
είναι ενα είδος κορμοράνου (  καλικατσούδα όπως τη λένε στη Σύρο ) που βουτάει απο κεί που σκάει το κύμα προς τα μέσα κυνηγώντας μικρά ψάρια να φάει. Παρακολούθησα και υποβρύχια με την μάσκα και είχα μείνει κατάπληκτος, δεν ειχα παρακολουθήσει απο κοντά ποτέ πρίν κάτι τέτοιο.


Τι θέλω τον Δεκέμβρη και στο εξής :
Θέλω να εχει ο κόσμος ελπίδα και θάρρος. Θέλω να τολμήσουμε, να προσπαθήσουμε παραπάνω, να πετύχουμε κάτι δημιουργικό. Θέλω να λιγοστέψουν οι σκυθρωπές φάτσες γύρω, οι έτοιμες να αρπαχτούν, να μετατραπούν σε συνάνθρωπους που νοιάζονται ο ένας για τον άλλο.
Αντι για καχυποψία, να γίνουμε πιο άνθρωποι, πιο δεκτικοί, πιο καλοσυνάτοι, δεν ειμαστε μόνοι μας εδω, ειναι κι άλλοι και πρέπει να βλέπουμε τους άλλους όχι σαν ανταγωνιστές πρώτα, μα σαν ίδια κύτταρα κοινωνίας που πρέπει να βελτιωθεί για να γίνεται η ζωή οσο μπορεί καλύτερη.Να νιώθουμε άνθρωποι ζεστοί.
Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο δώρο γενεθλίων.