Την ίδια εικόνα βλέπω όποτε πάω σε προποτζίδικο να πληρώσω τη ΔΕΗ ή να παίξω κι εγω μια φορά το μήνα ενα Λόττο. Ανθρώπους απο 46 εως κι 66 χρονώ, με τσιγάρο στο χέρι και τα βλέμματα καρφωμένα σε μια οθόνη που δείχνει αποτελέσματα στοιχημάτων, ιπποδρομιών και άλλων τυχερών παιγνίων. Αντρες όλοι. Οι γυναίκες εκει ειναι πιο σπάνιες και απο ρέστα απο ταξιτζή.Πήρα το έναυσμα για να γράψω γι αυτο απο σχετική ανάρτηση στο μπλογκ της φίλης Πατατούλας και του φίλου Μαρκόνι. Εκείνη είδε τέτοια εικόνα στα καφενεία. Εκείνος στις πορείες διαμαρτυρίας.
Αραγε τι ειναι αυτό που κάνει ανθρώπους να χώνονται μέσα στην κάπνα και τη μυρωδιά των καφενέδων και των Προποτζίδικων ; Γιατι τόση απογοήτευση ζωγραφισμένη πάνω τους ;
Δείχνουν χωρίς κίνητρο για ζωή, για δημιουργία, για ζωντάνια. Αραγε εργάζονται ακόμα ή ειναι συνταξιούχοι και άλλο απο ενα προ-πο κι ενα καφενείο δεν μπορούν να έχουν ως διασκέδαση ;
Ειναι απόμαχοι μήπως, άραγε έχουνε παιδιά, σύζυγο, συγγενείς ;
Μοιάζουν αλλού η ζωή τους να πήγε, και μόνη απόλαυση τωρα ο καφενές, ή ενα παγκάκι στην πλατεία, ενα πέρασμα απο το Προ-πο της γειτονιάς και μετά στο σπίτι. Πώς να είναι άραγε το σπίτι τους ; Καθαρό ; Με άρωμα γυναίκας ; Τακτοποιημένο και χαρούμενο ;
Τους φαντάζομαι σε φτωχικό σπίτι, μόνους σαν απόκληρους.
Χωρίς ενα χάδι κοριτσιού, εγγονής ή κόρης να νοιαστούν γι αυτην κι ετσι να ναι φρεσκοξυρισμένοι και καθαροί. Να ναι όμορφοι γι αυτήν.
Σαν παροπλισμένα καϊκια, διαλέγουν τη γωνιά τη δικιά τους να τους αφήσουν ήσυχους.
Μπορεί κι απο φόβο να συρρικνώνονται στη μυρωδιά του καφενέ, στην τσιγαρίλα, ουζίλα, καφεδίλα, μπυρίλα, όλα μαζί.
Τους προσφέρει αυτο μιά ασφάλεια, ενα απάγγειο, μια αίσθηση απόμαχου, παραιτημένου και παραμελημένου, αφου αν τους δεις συνήθως εχουν παραμελημένη την εμφάνισή τους.
Καμμια φορά περνάς απ όξω και με μάτι να γυαλίζει σε κοιτάνε, σαν να μάθουνε ποιος εισαι, σαν να αναρωτιούνται πόσο θα αντέξεις πριν κυλήσεις κι εσυ σε μια καφενέδικη καρέκλα, κάποτε.
Μόλις περάσεις, ενα ρέψιμο απο τη μπύρα κι αλλού κοιτάνε... κι η ζωή συνεχίζεται.
Στην φωτογραφία ειναι ενας μικρός καφενές στην Φολέγανδρο, ενα ήσυχο βράδι καλοκαιρινό που και εγω ένιωθα σαν τους θαμώνες του, τρέχα γύρευε γιατί. Υπάρχουν άνθρωποι στην εικόνα αλλα δεν φαίνονται επειδη το κλείστρο της Canon έμεινε ανοιχτό για 25" με αποτέλεσμα να μην καταγραφεί σταθερή ανθρώπινη φιγούρα που κινείται. Οποιος εχει "μάτι" θα τους δεί.
Αραγε τι ειναι αυτό που κάνει ανθρώπους να χώνονται μέσα στην κάπνα και τη μυρωδιά των καφενέδων και των Προποτζίδικων ; Γιατι τόση απογοήτευση ζωγραφισμένη πάνω τους ;
Δείχνουν χωρίς κίνητρο για ζωή, για δημιουργία, για ζωντάνια. Αραγε εργάζονται ακόμα ή ειναι συνταξιούχοι και άλλο απο ενα προ-πο κι ενα καφενείο δεν μπορούν να έχουν ως διασκέδαση ;
Ειναι απόμαχοι μήπως, άραγε έχουνε παιδιά, σύζυγο, συγγενείς ;
Μοιάζουν αλλού η ζωή τους να πήγε, και μόνη απόλαυση τωρα ο καφενές, ή ενα παγκάκι στην πλατεία, ενα πέρασμα απο το Προ-πο της γειτονιάς και μετά στο σπίτι. Πώς να είναι άραγε το σπίτι τους ; Καθαρό ; Με άρωμα γυναίκας ; Τακτοποιημένο και χαρούμενο ;
Τους φαντάζομαι σε φτωχικό σπίτι, μόνους σαν απόκληρους.
Χωρίς ενα χάδι κοριτσιού, εγγονής ή κόρης να νοιαστούν γι αυτην κι ετσι να ναι φρεσκοξυρισμένοι και καθαροί. Να ναι όμορφοι γι αυτήν.
Σαν παροπλισμένα καϊκια, διαλέγουν τη γωνιά τη δικιά τους να τους αφήσουν ήσυχους.
Μπορεί κι απο φόβο να συρρικνώνονται στη μυρωδιά του καφενέ, στην τσιγαρίλα, ουζίλα, καφεδίλα, μπυρίλα, όλα μαζί.
Τους προσφέρει αυτο μιά ασφάλεια, ενα απάγγειο, μια αίσθηση απόμαχου, παραιτημένου και παραμελημένου, αφου αν τους δεις συνήθως εχουν παραμελημένη την εμφάνισή τους.
Καμμια φορά περνάς απ όξω και με μάτι να γυαλίζει σε κοιτάνε, σαν να μάθουνε ποιος εισαι, σαν να αναρωτιούνται πόσο θα αντέξεις πριν κυλήσεις κι εσυ σε μια καφενέδικη καρέκλα, κάποτε.
Μόλις περάσεις, ενα ρέψιμο απο τη μπύρα κι αλλού κοιτάνε... κι η ζωή συνεχίζεται.
Στην φωτογραφία ειναι ενας μικρός καφενές στην Φολέγανδρο, ενα ήσυχο βράδι καλοκαιρινό που και εγω ένιωθα σαν τους θαμώνες του, τρέχα γύρευε γιατί. Υπάρχουν άνθρωποι στην εικόνα αλλα δεν φαίνονται επειδη το κλείστρο της Canon έμεινε ανοιχτό για 25" με αποτέλεσμα να μην καταγραφεί σταθερή ανθρώπινη φιγούρα που κινείται. Οποιος εχει "μάτι" θα τους δεί.
Οι παραδοσιακοί καφενέδες της επαρχίας εξακολουθούν και έχουν ζωντάνια αφού λειτουργούν σαν ένα είδος "μικρής αγοράς".Εκεί γίνεται ο δημόσιος διάλογος, εκεί θα διαπληκτιστούν για τα κομματικά, εκεί θα λυπηθούν για το κακό που βρήκε έναν συγχωριανό τους. Εκεί θα μαζέψει ο υποψήφιος βουλευτής τους ανθρώπους για να τους μιλήσει. Καμιά φορά εκεί θα γλεντήσουν....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Αθήνα οι καφενέδες έχουν αντικατασταθεί από τις καφετέριες που όποια ώρα και να περάσεις είναι γεμάτες. Εκεί δεν θα έλεγα πως τα πρόσωπά των καλοντυμένων θαμώνων είναι θλιμμένα, μάλλον αδιάφορα θα τα χαρακτήριζα. Αλλάξανε οι εποχές βλέπεις. Αραγε οι σκηνές αυτές (των καφετεριών) υποδηλώνουν κοινωνική συναναστροφή ή απλά επιδειξιομανία? (ειδικά όταν πρόκειται για "in" στέκια).
Τα 3 Ευρώ για έναν καφέ οι θαμώνες των καφενείων τα σκέφτονται. Δεν τους περισσεύουν. Αν τα βάλεις κάτω καθημερινά το μήνα βγαίνουν 90 Ευρώ! Και νάτανε μόνο αυτό? Στα καφενεία το savoir vivre (γιατί υπήρχε και τέτοιο στα καφενεία) όριζε πως πρέπει να κερνάς....Που τέτοια πολυτέλεια στις εποχές μας...
Στο προπατζίδικο όμως δεν είναι υποχρεωτικό να παραγγείλουν. Στοιχηματίζουν με την τύχη τους συμπληρώνοντας ένα δελτίο ΠΡΟΠΟ ...σκέφτονται "ποτέ δεν ξέρεις" μοναδική ελπίδα η Τύχη (τι άλλο τους έμεινε?), "η ελπίδα πεθαίνει τελευταία" λένε και εξακολουθούν να μαθαίνουν τα νέα της γειτονιάς τους από τον γείτονα.
Δεν συμφωνώ πως είναι παραιτημένοι από τη ζωή, πιστεύω απλά πως δεν κατάφερε κανείς ακόμη να τους κόψει τη συνήθεια του "συγχρωτίζεσθαι" που ήταν η φιλοσοφία του καφενείου. Η ατημέλητη εμφάνισή τους ποτέ δεν τους ένοιαξε, σε αντίθεση με τους καλοντυμένους θαμώνες της καφετέριας με τα trendy ρούχα που χωρίς το μοδάτο ρούχο και το καλό αυτοκίνητο οι άνθρωποι είναι ένα τίποτα.
Αλλωστε αυτό που νοιάζει τους θαμώνες του καφενείου η του Προπατζίδικου είναι το "παρεάκι" και όχι το "φαίνεσθαι" της εμφάνισης...
Είναι το μόνο που τους απέμεινε...σε μια εποχή που κυριαρχεί το "φαίνεσθαι"σε βάρος του "είναι"
Ωχ! Τώρα είδα το μέγεθος τους σχολίου....(δηλαδή δεν είναι σχίλιο αυτό)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγγνώωωμη!!!
Δεν το πήρα είδηση....
Ξέρεις σε πόσα πολλά πρέπει ν'αντιστέκεσαι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις πει κάποτε όλα είναι στο μυαλό
και η πλήξη συνεπώς και η συνήθεια και το βούλιαγμα
Άντε να διαχειριστούμε και να ξανακαινουργιόσουμε όνειρα κι επιθυμίες
αλλιώς θα μας φάει η μίρλα
χΩΡΊς ΕΙΡΜΌ και ανάκατα ελπίζω να με συχωρέσεις αν βγαίνω εκτός θέματος
Τζονάκε, το κίνητρο είναι το ίδιο με τους ανθρώπους που μπαίνουν στη Βουλή: το κέρδος. Εκτός εάν ΕΙΣΑΙ ΓΥΙΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλε
ΑπάντησηΔιαγραφήαντε ρε ..εχω παει εκει επινα καφε /... εχω τηνεντυπωση οτι εχουμε παει σε πολλα κοινα μερη σε διακοπες μας οπως δειχνει η ιστορια
επισης δυστυχως εγω ειμαι παιδι της πιο συγχρονης καφετερειας διοτι και κακομαθημενο οπως ξερεις οστοσο καπου καπου μου αρεσει να πινω τον καφε μου και σε τετοια παραδοσιακα μαγαζακια
φιλι
σημ.δεν σχολιαζω την τιμη του καφε κτλ ..χαλια οκ
dyosmaraki για τιμωρία σού ζητώ να γράφεις πάντα τέτοια σχόλια. Δείχνουν οτι πραγματικά σκέφτηκες το θέμα και το διάβασες προσεκτικά. Σε ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ειμαι κατά των καφενέδων, ούτε ειμαι σίγουρος για το προφίλ αυτών των ανθρώπων.
Αναρωτιέμαι όμως, άραγε τι ; Τι ζωή εχουν ; Γιατι, πώς ;
Ισα - ισα οι καφενέδες κι ίσως και τα προποτζίδικα ειναι ενα κομμάτι της κοινωνίας μας. Πιο υγιές και παραδοσιακό στα χωριά φυσικά.
meril όλα ειναι στο μυαλό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμως... μετά απο μιά ηλικία ειναι και θέμα δυνατοτήτων.
Δεν μπορεί ενας πενηντα-φεύγα να πάει να παίζει μπάσκετ !
Υπάρχουν θέματα υγείας, θέματα οικονομικά και άλλα.
Αραγε, θα ερθει η σειρά μας ;
Μήπως να μη σταματήσουμε ποτέ να έχουμε όνειρα, αλλιώς τόσο πιο γρήγορα θα γίνουμε πολλοί σαν τους ανθρώπους που περιγράφω ;
Το λεω επειδη οσο να ναι δεν ειναι όμορφη η εικόνα τους, βγάζει μια δυστυχία.
swell ο γιός του ταχυδρόμου έκανε το πάν για να ζήσει καλά, σε βάρος όλων μας όμως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν δεν εισαι Ρουσσόπουλος, στον καφενέ σε βλέπω :)
dyosmaraki ξέχασα να αναφερθώ στην τιμή του καφέ που ειπες. Για μιά μικρή σύνταξη, τα 3 ευρω του καφέ ειναι οτι φθηνότερο μπορούν να απολαύσουν.
skouliki πάμε καφενείο ; Κερνάω καφέ !
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλα πρώτα να παίξω ενα Προπογκόλ !
tzonax
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέγε μου για τέτοιες τιμωρίες και την επόμενη φορά θα γράψω 10 σχόλια τόσο μακρόσυρτα σαν κι αυτό λολ
Γιατί αναρωτιέσαι? Πίστευες πως οι άνθρωποι όταν η νεότητα (=ελπίδα αλλαγής) φύγει, είναι ευτυχισμένοι, ήρεμοι, δημιουργικοί, με όνειρα και ελπίδες?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάπου πρέπει να μαζεύονται όλοι αυτοί, να ελπίζουν σ'ένα τζόκερ, να εκτονώνουν το θυμό τους σε πολιτικές κ αθλητικές συζητήσεις και κυρίως, να μοιραστούν τη μιζέρια τους.
ΥΓ Αυτές οι εικόνες με την χαρωπή κόρη/εγγονή που πιάνει το χέρι του ευτυχισμένου βιοπαλαιστή και όλοι είναι μια χαρούμενη ατμόσφαιρα, είναι τόσο σπάνιες, όσο και οι πιθανότητες να κερδίσεις το λοττο που παίζεις κάθε μήνα...
Τη βρίσκεις να με λές tzonax αγαπητό dyosmaraki. Kαλά, πες με όπως θες :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι γράφε οσα θες. Εχεις το οκ.
paperflowers ολα αυτα τα βλέπω, αναρωτιέμαι τι απο αυτά επικρατεί, πώς θα περιγράφαμε την ζωή αυτων των ανθρώπων ;
Ο τίτλος του θέματός μου δείχνει οτι αναρωτιέμαι αν μάχονται για κάτι ακόμα ή τα εχουν παρατήσει, ισως και με το δίκιο τους.
Επόμενη σκέψη το μέλλον μας.
Αν ειναι τόσο σπάνιο όσο το να κερδίσεις λόττο, το να εχεις στα τελειώματα της ζωής κάποιες τρυφερές στιγμές τοτε την βάψαμε !
Δεν θέλω να φανταστώ ποτέ τον εαυτό μου σαν έναν απόμαχο της ζωής παρατημένο σε ένα καφενείο για γέρους ή σ' ένα προποτζίδικο να αγωνιά για μία τύχη που ποτέ δεν είδε το ...πρόσωπό της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τρομάζουν τα γηρατειά όχι γιατί δεν θέλω ν' αλλάξω στην όψη αλλά γιατί δεν θέλω ν' αλλάξω στην ψυχή και στη φυσική μου κατάσταση! Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα έρθει μέρα που δεν θα μπορώ να ανέβω στο ποδήλατό μου ή να κολυμπήσω σε μία παγερή χειμωνιάτικη θάλασσα ή να τραγουδήσω και να χορέψω σαν έφηβη!...
Με θλίβουν οι εικόνες που ζωγράφισες σήμερα Τζονάκο μου...
και περισσότερο γιατί είναι αληθινές πέρα για πέρα!!
Υπέροχος ο καφενές. Φαίνονται και οι άνθρωποι..αρκεί να τους παρατηρήσεις. Ακόμα και ο καπνός από το τσιγάρο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠές μου οτι είχε και γλυκό του κουταλιού να λιώσω επιτόπου...
Nα αγωνιάς για μιά τύχη που ποτέ δεν γνώρισες ειναι αγωνία με λαχτάρα ως το τέλος...
ΑπάντησηΔιαγραφήmarianaonice απο μικρός έβλεπα τέτοιους ανθρώπους στους καφενέδες που πήγαινα καμμια φορά μαζι με τον πατέρα μου.
Απο τότε ειχα ενα ... μπλόγκ στο μυαλό μου. Τους περιεργαζόμουν, με κοιτούσαν συνήθως ανέκφραστα αλλα δεν ηταν κακοί. Παρατημένοι ηταν, ή τα ειχαν παρατήσει οι ίδιοι.
Μόνη μαστούρα το τσιγάρο, το ούζο, ο καφές, το προ-πο.
Ουτε κι εγω μπορώ να με φανταστώ ετσι αν κι ειναι εύκολο αφου ακόμα και τώρα ειναι ωρες που τα παρατάω. Αλλα μας σώζει που 'μαστε αθεράπευτα ρομαντικοί και θέλουμε να μείνουμε νέοι, απο μέσα μας.
Μεχρι να μην μπορούμε άλλο, πρέπει να το παλαίψουμε.
Βρε cindi τι μου θύμισες τώρα γλυκό κουταλιού κεράσι και λίγωσα !
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνα βάζο θα κατέβαζα τωρα αμέσως κι ας φώναζε ο προπονητής μου μετά οτι πάχυνα ! Χαχαχαχα :)
Α,ολα κι όλα,φίλε,ο ελληνικός καφενές είναι μικρογραφία της κοινωνίας,εκεί οι δημοσκοπήσεις,εκεί ανεβοκατεβαίνουν κυβερνήσεις,κάνε με πρωθυπουργό μόνο για μια μέρα,εκεί ο σφυγμός της κοινής γνώμης,το λαϊκό χιούμορ,η λαϊκή θυμοσοφία,τι μου λες τώρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι..πώς μου διέφυγε,για όποιον κατέχει τα αθλήματα του καφενε,εννιά χωρίς και οι άσσοι,ατού τα καρά,εκατό μπουρλότ και τρίτη,φτου σου κωλόζαρο,ασε κάτω τη ντάμα,ρε...
ΑπάντησηΔιαγραφή"...φτου σου κωλόζαρο,ασε κάτω τη ντάμα,ρε..."
ΑπάντησηΔιαγραφήXaxaxa ρε vad οι ατάκες καφενείων πρέπει να συγκεντρωθούν, υπάρχει υλικό, πολύ !
@tzonakos
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε σημείο αναφοράς τη λέξη ΑΠΟΜΑΧΟΣ θα προσπαθήσω να απαντήσω με λέξεις ασύνδετες .... που με λίγη φαντασία .. βγάζουν νόημα και δίνουν απαντήσεις.
Απόμαχος, αποκομμένος, αποκαμωμένος, αποδιωγμένος, απαισιόδοξος, απληροφόρητος, αποδυναμωμένος, απαξιωμένος, απένταρος, απογοητευμένος, απαθής, απελπισμένος, απεγνωσμένος, απαρηγόρητος, απαλλοτριωμένος, απόμακρος, απερίγραπτος και τέλος απάνθρωπος
Ελπίζω να έγινα σαφής …
Από-λυτα σαφής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαφέστατος, ευφυέστατος, ευνόητος, εύελπις, ευφάνταστος, ευανάγνωστος, ευδιάκριτος, ευέλικτος, ευλογημένος ... κλπ
Εν τω πολλώ το ευ !
@tzonakos
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι να σκεφτείς ότι χρησιμοποίησα μόνο λέξεις που αρχίζουν απο ΑΠ .. :-)
Θλιβερές εικόνες και ακόμα πιο θλιβερές οι σκέψεις για την πιθανή μοναξιά αυτών των ανθρώπων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ διαφορά είναι ότι οι γυναίκες, και μόνες να ζουν, έχουν άλλες εναλλακτικές, άλλες άμυνες απέναντι στη μοναξιά.
Τζονι, θα συμφωνησω καταρχας με το σχολιο της dyosmaraki
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα προσθεσω οτι τα καφενεια σε πολλές περιοχες ηταν σημεια οπου πηγαιναν οι εργατες, συνηθως οι οικοδομοι για να βρουν δουλεια.
Και σε πολλα μερη αυτο γινεται ακομα, αν και τωρα πια ειναι και πολλοι αλλοδαποι.
Παντως απο το να καθεται ενας "απομαχος" μονος του μεσα σε 4 τοιχους και να κλαιει τη μοιρα του, προτιμοτερο ειναι το καφενειο.
Τώρα που το λέει ο Αντώνης, θυμήθηκα πως στην ανάρτησή μου http://dyosmaraki.blogspot.com/2007/08/blog-post_20.html
ΑπάντησηΔιαγραφήέχω γράψει στοιχεία σχετικά με την την καθημερινότητα στο καφενείο Παρθενών που βρισκόταν στο κέντρο της Αθήνας (δεν υπάρχει πια)όπου εκεί οι άνθρωποι αναζητούσαν εργασία, εκεί πληρώνονταν κλπ
Το θυμάμαι αυτο το θέμα σου dysomaraki ! Κι όμως ειναι απο τον Σεπτέμβρη 2007.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤότε δεν ειχα τι να σχολιάσω.
Πολλά κείμενα ξέρεις, ειναι για να τα διαβάζεις. Μετά, μπορεί να μην θες να πείς κάτι.
Τα καφενεία εχουν παίξει ενα ρόλο στην κοινωνία μας, ακόμα κι αν φαίνεται οτι φιλοξενούν απόμαχους, παραιτημένους. Οχι όμως άχρηστους.
Ενεσούλα μου, αυτο με τις διαφορετικές "άμυνες" των γυναικών εχει να κάνει με το πρότυπο άνδρα της κοινωνίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ άνδρας δεν θεωρείται καλό να κάθεται ή να ασχολείται με οικιακά και τον έχουν μάθει οτι πρέπει να ειναι μάχιμος, να του σηκώνεται πάντα, πώς να το πώ.
Γι αυτό οταν φρτάνει η ωρα που εκείνος δεν μπορεί να δουλέψει πολύ ή να εχει εν ακαλό μισθό πέα απο μιά συνταξούλα, νιώθει ευνουχισμένος.
Αντώνη μας βλέπεις σε καφενέδες στο μέλλον ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, συμφωνώ, καλύτερα κάπου έξω παρά κλεισμένος με ενα τηλεκοντρόλ στο χέρι. Τουλάχιστον έξω έχει την αίσθηση οτι κάτι μπορεί να του κεντρίσει το ενδιαφέρον.
Αν φτάσει κάποια στιγμή που να χρειαστεί να συχνάζετε σε καφενέδες tzonax θα σας πάω σε 2 στέκια. Στο μεν Αθηναϊκό θα αγαλλιάζεται η ψυχή σας από τη θέα και μόνο και στον επαρχιακό θα βιώσετε γλέντια καμωμένα από αυτούς τους "δήθεν" απόμαχους και παραιτημένους που θα χάσεις τον μπούσουλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιφυλάσσομαι... εάν καταφέρω να βρω κάποιες φωτό από γλεντάκια μέσα σε καφενέδες να κάνω σχετική ανάρτηση, θέμα ανασκαφής στις κούτες μου είναι....
Καλό ΣΚ εύχομαι
dyosmaraki δώσε απο τώρα τις συστάσεις σου, πού ξέρεις μπορεί να χρειαστεί :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως ηθελα να σου πώ οτι εχω σκοπό να γράψω μερικές αληθινές ιστορίες καφενείου. Ξέρω εχει πολλή δουλειά αλλα θέλω να το κάνω.
Ξερεις, ο καφενές,οπως ειπε και το dyosmaraki, για πολλους ειναι απλησίαστος πια... Και την αλλη φορά που θα πας στο προποτζίδικο, κοιταξε τους ανθρώπους καλύτερα: δεν ειναι ολοι ηλικιωμένοι, κι ας φαίνονται ετσι. Ειναι και κάποιοι σε παραγωγικές που λέμε ηλικίες, οι άνεργοι που κάποτε βλέπαμε στα καφενεία... Τοτε τους λέγαμε τεμπέληδες κι αργοσχολους, τώρα δεν ξέρω πως θα πρέπει να τους πούμε... Και κεινο το μάτι το καρφωμένο στην οθόνη με τα αποτελέσματα... ειναι συχνά γιατι πίσω στο σπίτι υπάρχει "ενα χάδι κοριτσιού, εγγονής ή κόρης" κι η αγωνία αν θα καταφέρουν ποντάροντας τη σοκολάτα της να της προσφέρουνε ενα καλύτερο μέλλον....
ΑπάντησηΔιαγραφήEιναι ωραίο να συνεχίζεται η κουβέντα σε προηγούμενα θέματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρέσει.
Αλλωστε μερικά θέματα ειναι διαχρονικά.
princess έχεις δίκιο.
Ειναι κάτι που το εχω προσέξει.
Δεν ειναι όλοι ηλικιωμένοι, μάλλον δείχνουν γερασμένοι αν και δεν ειναι μεγάλοι. Πολλοί απο αυτούς όντως σε παραγωγική ηλικία.
Πάνω τους φαίνεται μιά κούραση, μια παραίτηση.
Δεν τους κατηγορώ, σκεφτόμουν όμως γιατι, τι του ςέκανε να δείχνουν ετσι, να απομακρύνονται, να κρύβονται σχεδόν.
Κι αυτο με το κορίτσι και τη σοκολάτα που έγραψες, πολύ μου άρεσε.
Καλό βράδι.
Λοιπόν, τις φωτό από το καφενείο της Αθήνας τις ξετρύπωσα οπότε να αναμένεις ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις άλλες από το επαρχιακό τις ψάχνω ακόμη στις κούτες....
Οπως θα κατάλαβες είμαι πολύ fun των καφενέδων (των παραδοσιακών)
Πολύ μου άρεσε και εμένα η τοποθέτηση της πριγκήπισας
το πέτυχα πριν χρόνια στην Αγγλία-Σκωτία και πίστεψέ μέ ήταν πολύ χειρότερα από ότι περιγράφεις!
ΑπάντησηΔιαγραφή