Aνάπoδα

   Στην Ελλάδα, το θέμα ήτανε πάντα, να μπείς κάπου.
Στο Πανεπιστήμιο, στο Δημόσιο, στην εταιρεία του θείου ή όπου αλλού "μπαίνεις".
Μετά, δε σε κούναγε κανείς. Δεν πα να γινόταν δεν ξέρω τι, εσυ εκεί, μπετόν.
Κι άμα σε πειράζανε, καθάριζε ο "συνδικαλιστής".
Πόσο διαφορετικά θα ήταν σήμερα τα πράγματα, αν ήταν πιο εύκολη η ...εισαγωγή κάπου,
αλλά στη συνέχεια γινόταν δίκαιη και συνεπής επαναξιολόγηση, επανεκπαίδευση,
χωρίς κανένα "βούρδουλα" απο πάνω σου αλλά να ξέρεις απο πρίν πως θα πρέπει να
αποδεικνύεις την αξία σου συχνά, να βελτιώνεσαι, να δέχεσαι οτι άλλοι μπορεί να είναι
καλύτεροί σου, όπως και άλλοι να είναι υποδεέστεροι.
   Σκαλώσαμε ως χώρα, έθνος, κουλτούρα, στη βόλεψη, στην συντεχνία, στο "δεβαριέσαι"
και στην αξιολόγηση όποτε και όταν, βάσει γνωριμιών. Πολιτικών συνήθως.
Η διαπλοκή έχει ρίζες βαθιές, μακριές.
Μη ψάχνεις ποιός πολιτικός είναι πιο λαμόγιος,
ψάξε εσυ κι οι άλλοι γύρω, πόσο θέλουν να πετυχαίνουν με την αξία τους,
πόσο θέλουμε να γίνονται έλεγχοι, αξιολογήσεις, βελτιώσεις και να λειτουργούμε μέσα σε πλαίσια ;
Αφού πέτυχε στον τόπο αυτό εστω και ένας που λειτούργησε εκτός πλαισίων, ε τότε θα το
κάνεις και εσυ, ετσι Ελληνάρα ;

Είπες ναι, σε άκουσα. Και κρυφογελάς κουτοπόνηρα.