H Σκούνα

Μιά ακόμα αυθεντική ιστορία που μου μεταφέρθηκε απο τον Μιχάλη Καριαμή απο τη βόρεια Χίο.

Η "Σκούνα" ήταν ενας γνωστός μπεκρής της Χίου που τριγυρνούσε δω κι εκεί γυρεύοντας ποτό.

Μιά μέρα πριν πραγματικά  πολλά  χρόνια γλένταγαν ο Λιβανός με τους γαμπρούς του Ωνάση και το Νιάρχο, κάπου στη Χίο. Τυχαία, πέρασε έξω από τον κήπο της βίλας του η Σκούνα.
Ζήτησε ένα ούζο. Δεν το έδωσαν ....
Όταν τους έγινε αφόρητος κορσές, του λέει ο Λιβανός
"Φύγε από δω γιατί θα φωνάξω την αστυνομία"
 ...Λόγο στο λόγο του λέει ο Εφοπλιστής "Ξέρεις ποιος είμαι εγώ...;"
 - Όχι του λέει η Σκούνα ..... Ο Λιβανός, τότε του λέει ποιός ειναι !!!! ....-

Σαν άκουσε η Σκούνα το όνομα του είπε το τραγούδι ...

Η Θάλασσα και ο ουρανός έχουν το ίδιο χρώμα...
Η Σκούνα και ο Λιβανός θα μπουν στο ίδιο χώμα .!!!..

Ο διάσημος μεγαλοεφοπλιστής του πέταξε μια λίρα ....
Η Σκούνα τη σήκωσε απο χάμω του την πέταξε στα μούτρα, λέγοντας του ...\
"Ένα ρακί σου ζήτησα, όχι ζητιανιά και ελεημοσύνη !"

Μετά από χρόνια του είπαν ότι πέθανε ο Λιβανός.
Αυτός ο γραφικός άνθρωπος άρχισε τον αμανέ ... μπλα μπλα αμαν αμαν.., καταλήγοντας :

...Ο Λιβανός κι αν πόθανε, η Σκούνα ζει ακόμα......!!!

  

* Η φωτογραφία ειναι απο τη Χίο, κοντά  στο Λιθί.

Η γρανίτα και μιά αληθινή φιλία

Τρία άτομα προσπέρασαν βιαστικά άλλα τρία νεαρά άτομα που κατέβαιναν τα σκαλοπάτια με  ρυθμό αργό. Το βλέμμα μου έπεσε στη μία νεαρή με μια μαλλούρα πλούσια και όμορφα χείλη.
Δεν κατάλαβα γιατί περπατούσε αργά  και με το κεφάλι σκυμμένο. Αλλά μου άρεσε.

Μετά, πρόσεξα  την άλλη νεαρή δίπλα της, πολύ  κοντή που με δυσκολία  κατέβαινε  τα σκαλοπάτια της Ιουλίδας,  της Χώρας της Τζιάς, κι αυτό, με την υποστήριξη της όμορφης με τη μαλλούρα και ενός άλλου νεαρού.
Θα ήταν συνομήλικοι, υπέθεσα, ενω έρχονταν προς το μέρος μου.
Η νέα γυναίκα στη μέση ηταν φανερά άτομο με σοβαρά  κινητικά προβλήματα, ωστόσο μπορούσε  με βοήθεια να βαδίζει, αργά όμως και κουτσαίνοντας.

Το πανηγύρι της πανσελήνου απο κάτω, βοούσε όμορφα με ήχους ντόπιους.

Είχα σταματήσει να ξεκουραστώ απο το ανέβασμα σε κείνο το σημείο, κι ενω ρουφούσα λίγη ακόμα  απο την κρύα γρανίτα μου, μπόρεσα να ακούσω την νεαρή με τη μαλλούρα να μιλάει  σε  τηλέφωνο. Ετσι εξηγείται γιατί ήταν ετσι σκυμμένη.
Με το ένα χέρι κρατούσε το κινητό και το  άλλο  το  είχε τοποθετήσει έτσι ωστε η άλλη κοπέλλα  να μπορεί να στηρίζεται.

"... ναι ....  πάμε τώρα προς το πανηγύρι ...
 ... ναι αμέ ... έχει πολύ κόσμο αλλά να σου πω, τώρα δε μπορώ να μιλήσω να τα πούμε αργότερα καλύτερα ; "
   Η αναπηρη κοπελίτσα τότε παρεμβαίνει και της λέει :
" όχι, όχι μίλησε, μην το κλείνεις για μένα ! "

  Τότε η κοπέλλα κλείνει το τηλέφωνό της, την κοιτάει όλο αγάπη και της απαντά :
" όχι,  σήμερα είναι η μέρα αφιερωμένη σε σένα, τηλέφωνο θα μιλήσω αργότερα σήμερα είναι η μέρα σου :) "
  κι έβαλε το μπράτσο της για να μπορέσει να πιαστεί καλύτερα η φίλη της και να συνεχίσουν να κατεβαίνουν, ενα μπράτσο απο δω, ενα απο κεί, του νεαρού, βήμα βήμα, σκαλί σκαλί.
Σαν σκηνή απο  σινεμά.

Ενώ ξεμακραίνουν, έχω μείνει αποσβολωμένος και αισθάνομαι πολύ μικροπρεπής επειδή το σημαντικό για μένα πριν δύο λεπτά ήταν να μείνει κρύα η γρανίτα φράουλά μου ...

Πανσέληνος πάνω  αποτη Χώρα της  Τζιάς, Ιούνιος 2013