Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

Του Κλεάνθη το τάληρο

Σάμπως είχε και πολλά παιχνίδια ο Κλεάνθης ;
Μεροκαματιάρηδες γονείς, σε φτωχογειτονιά μεγαλωμένος και τωρα στα δεκατρία του είχε αρχίσει να βλέπει την ζωή κάπως διαφορετικά, καταλαβαίνοντας οτι μεγαλώνει και σύντομα θα ειναι άντρας.
Γένια δεν ειχε ακόμα αλλα δεν ανησυχούσε. Ηξερε οτι θα αποκτήσει.
Κοντά πανελόνια φόραγε τις πιο πολλές μέρες του χρόνου. Συνέχεια κτυπούσε στα γόνατα ή λερωνόταν τόσο που ακόμα κι ο πατέρας του τον μάλωνε. Να σκεφτείς οτι ο πατέρας ήταν ελαιοχρωματιστής, που σημαίνει οτι γύριζε σπίτι πάντα λερωμένος κι έκανε μπάνιο.
Μιά μέρα πήγαν εκδρομή με το σχολείο σ’ ενα πάρκο στο βουνό, δηλαδή οχι πάρκο ακριβώς, ενα πευκόδασος με ωραίες άπλες για να κάτσουν, να παίξουν, να περάσουν μιά ξένοιαστη μέρα.
Ο Κλεάνθης έπαιζε μπάλλα και οταν βαριόταν πήγαινε να πειράξει κανα κορίτσι ή να κάνει πλάκες με άλλους φίλους του.
Στην τσέπη του παντελονιού ενα τάλληρο χόρευε καθώς εκείνος έτρεχε.
Του το είχε δώσει ο θείος του, αδερφός του πατέρα του για χαρτζηλίκι, πριν λίγες μέρες.
- Να, του είπε, να πάρεις οτι θες !
- Ευχαριστώ... ψέλλισε το παιδί.
Δεν το ξόδεψε, το κράτησε.
Κι απο τότε το θεώρησε γούρι, να το έχει σε όλη του τη ζωή για γούρι, μεχρι να αποδειχτεί οτι όλα πήγαν καλά, κι εξακολουθούν να πηγαίνουν.
...
Σαράντα δύο ετών πια ο Κλεάνθης, ζούσε στην Αθήνα.
Αποφάσισε να πάει στο χωριό που χρόνια δεν ειχε πάει, να δει συγγενείς.
Πήγαν οικογενειακώς. Εφαγαν και ήπιαν καλά.
Το τάλληρο ήταν πια στερεωμένο σε ενα μπρελόκ με τρία κλειδιά.
Ναι, αυτο, το ίδιο τάλληρο, φαγωμένο απο τον καιρό αλλα εκει, γιαλιστερό και ζωντανό !
Το ειχε κρατήσει !
Προβλήματα υγείας δεν ειχε ιδιαίτερα ο Κλεάνθης.
Ομως μερικές φορές δεν γνωρίζουμε αν έχουμε κάτι.
Ετσι, χαρούμενος με την παρέα, θέλησε να θυμηθούν τα παλιά τα χρόνια που πήγαιναν εκδρομές στα γύρω μέρη.
Ανέβηκαν περπατώντας αρκετά ψηλά, σε ενα σημείο απ όπου φαινόταν το ξέφωτο που έπαιζαν μπάλλα σαν παιδιά.
Εκει ηταν ευτυχισμένος, γελούσε συνεχώς. Κι όλη η παρέα ηταν χαρούμενη.
Εκει, η καρδιά του τον πρόδωσε ξαφνικά, απροειδοποίητα.
Επεσε, και κύλησε και λιγο κατω στο χώμα, ενω ετρεχαν να τον πιάσουν οι συγγενείς. Του φώναζαν, τον έπιασαν, εκείνος είχε χάσει τον κόσμο γύρω του.Το τελευταίο πράγμα που ειδε, ηταν εκείνο το κέρμα, το τάλληρο.

16 σχόλια:

  1. Aμαν,ρε φίλε,μου τον πέθανες τον Κλεάνθη και τον συμπάθησα από την πρώτη σειρά,γιατί τα παιδικά του χρόνια μου θύμισαν ...εμένα!Υπάρχει περίπτωση να μου τον αναστήσεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Vad, κανείς δεν πεθαίνει όσο τον έχουμε στο νού μας, στην καρδιά μας.
    Η αθανασία υπάρχει μεσα σε άλλων τις καρδιές και τον νού.

    Κάποιος μου χε πει κάποτε οτι ουσιαστικά δεν αλλάζουμε απο αυτο που ήμαστε σαν παιδιά. Αλήθεια ή όχι, δεν ξερω, πάντως κουβαλάμε κάτι απο το -τότε- παιδί μεσα μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φτου σκορδα!!!
    Κλεανθης ηταν το νικ που ειχα καπου, καποτε. Και ειμαι και κοντα και στα 42...

    Σωστο αυτο που εγραψες Τζονακο, οτι παντα κουβαλαμε ενα παιδι μεσα μας. Ειδικα οι αντρες ακομα περισσοτερο. Ετσι νομιζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @τζονακο μου ομορφη αλλα στεναχωρη η ιστορια σου!!!!

    @ Αντωνη εσυ εχεις ομως ταληρό;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ωραιος τροπος να πεθανεις! Μεσα σε γελια και χαρες, χωρις αρρωστιες, χωρις φοβο, χωρις πονο, χωρις εξαθλιωση. Μια κι εξω...εναν τετοιο θανατο θελω κι εγω...τυχερος ο Κλεανθης!Μονο βρε παιδι μου, πολυ νεο τον εφαγες...ας εφτανε τουλαχιστον μια 60ρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μάλιστα, μετά τα 40+ ευτυχώς δεν είμαι ο μόνος με … επιθανάτιες ανησυχίες, φιλοσοφίες και ότι άλλο κάτσει στο ταλαιπωρημένο μυαλό του κάθε GrBase που ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι μετά τα 40 ελλοχεύουν κίνδυνοι υγείας.

    Ναι, ΝΑΙ!!! για αυτό ξαφνικό μιλάω, που κάθεται στο συνάνθρωπο και μας κάνει να ταρακουνηθούμε και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διάφορα του τύπου … ρε γαμώτο τελικά δεν έκανα εκείνο το chekup … πρέπει να ελαττώσω το ποτό …. φτου ρε πούστη μου πάλι ξέχασα να κάνω εξετάσεις για τη χοληστερίνη … δηλαδή 250 τριγλυκερίδια είναι πολύ; … και άλλα τέτοια χαριτωμένα :-)

    Όμορφη ιστορία φίλε tzonakos, όμορφή αλλά στενάχωρη που λέει και o/η patatoula.
    Έτσι είναι, τα όμορφα έχουν μια πικρή γεύση … τα χαρούμενα είναι ωραία ... και αυτά που ξετρελαίνουν είναι κάτι που πρέπει να ψάξουμε πολύ για να τα βρούμε.

    Παλιά, τότε που το «παιδί» δεν το κρύβαμε μέσα μας αλλά το είχαμε κι απ’ όξω μας, ξετρελαινόμασταν με χιλιάδες πράγματα. Σήμερα που το «παιδί» το κρύβουμε μέσα μας, ξετρελαινόμαστε μόνο όταν θυμόμαστε το «παιδί» μέσα μας … μάλλον το κρύβουμε με περίσσια επιμέλεια :-)

    Τώρα όμως η ιστορία σου θέτει ένα δίλλημα … όσοι ΔΕΝ έχουν τάλιρο … τι θα κάνουν εκείνα τα κρίσιμα δεύτερα πριν … ξέρετε τώρα … μην το πω και το γρουσουζέψω το ρημάδι .. λίγο πριν το μη αναστρέψιμο … εκείνο ντε!! το μακριά από μας .. αυτό που λέει και το ανέκδοτο … ΚΑΝΕ ΜΑΜ ΚΑΙ ΠΑΜΕ ΑΤΑ !!!! .. οι αρχαίοι το λέγανε αλλιώς … λέγανε ότι «ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΦΥΓΕΙΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ» … και μη νομίσεις, είχαν κι αυτοί ανέκδοτα για το subject μόνο που αντί για τάλιρο το subject αναφέρει ΟΒΟΛΟ … το τάλιρο της εκάστοτε εποχής. Μιλώ για την ιστορία με τον Μένιππο και την φράση «ΟΥΚ ΑΝ ΛΑΒΕΙΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΜΗ ΕΧΟΝΤΟΣ»

    Για να μην κάνω κατάχρηση του χώρου καταλήγω …
    Να τάλιρο ή να μη τάλιρο; Ιδού η απορία …. !!!!!!!

    Θα μου πείτε και το ΒΑΤΟΠΑΙΔΙ κρύβει ένα «παιδί» μέσα του … αλλά είναι τελικά
    ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ;
    ή
    ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ;

    Τίθεται νέο ερώτημα !!!! ελέω Κλεάνθη …
    …. τελικά το βατό του πράγματος έχει παιδί μέσα του ή πεδίο;
    Μετά από τόσα στρέμματα γης που ενεπλάκησαν και άλλαξαν χέρια αντί πινακίου φακής προς το ΠΕΔΙΟΝ το κόβω … και τι πεδίον; ….μάχης …

    Άσχετο αν τελικά οι συμμετέχοντες τα έκαναν … ΑΙΔΟΙΟΝ …. και τι ΑΙΔΟΙΟΝ; … χριστιανικότατον … το αιδοίον της δούλης του Θεού … σωστής Ιερόδουλης.

    Αχ!! βρε Κλεάνθη … τι το ‘θελες εκείνο το «ψηλά» … εγώ που δεν έχω τάλιρο τι θα κάνω; Θα κοιτάω προς τη μονή και θα ξέρω μέσα μου ότι τα κάνανε … χμ!!!!

    Δεν ξέρω πως τα κατάφερα από τον άτυχο Κλεάνθη και κατέληξα εδώ … αλλά όταν η κυβέρνηση της χώρας σου με τα δικά σου λεφτά αγοράζει το νερό και μόνο το νερό της Βιστωνίδας Λίμνης …. δικαιούσαι να γράφεις ότι σου κατέβει :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλησπερούδιααα!
    Λίγο στενάχωρο βρε παιδί μου...

    Λυπήθηκα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Έτσι!! Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης που λένε και οι ...παπάδες!!
    Μόνο που άλλα τάληρα έχουν αυτοί και άλλο ο καημένος ο Κλεάνθης!!
    Μια ανάσα είμαστε Τζονάκο μου, και κανείς δεν ξέρει πότε θα "πετάξουμε"!
    Κι αν είναι να "πετάξω" προτιμώ να γίνει σαν του Κλεάνθη το πέταγμα!!
    Καλό σου βράδυ...
    :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Προς @Αντώνη
    Και εσύ παιδί μου τι νικ πήγες και βρήκες;;; Άκου Κλεάνθης???
    Άντε κουνήσου από τη θέση σου, και αργείς ακόμη μέχρι τα 42, έε... τα 142 ήθελα να πω!!
    Χαχαχα!!!
    Κάθε ομοιότης της ιστορίας του Τζονάκου με το δικό σου νικ είναι εντελώς τυχαία και συμπτωματική!!!!
    Χαχαχαχα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μαριαννα, και εκει στην αρχη οταν μπηκα και συνομιλουσα χρησιμοποιουσα το ονομα μου. Οπως και εδω στα blogs. Ωσπου μια μερα χτυπησε το κινητο μου και σηκωνοντάς το ακουσα μια γιαγια να μου λεει: "ελα Κλεανθη μου, εισαι καλα;"
    Και ετσι αλλαξα το νικ μου.
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ωχ πρωι πρωι τι διάβασα.

    Καθένας πρέπει να κρατάει τάλιρα μέσα του, πάνω του και όχι μονο ένα.

    Ίσως πολλά να ήταν διαφορετικά σήμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. νομιζω οπως οτι ηταν ευτυχισμενος κατα μια εννοια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Είναι μελαγχολική η μέρα, αλλά εσύ μας αποτέλειωσες...

    Αυτή η καρδιά... δεν ξέρεις ποτέ πότε μπορεί να σε προδώσει!

    Θα ανακούφισε φαντάζομαι τον Κλεάνθη η τελευταία εικόνα...

    Ωραίο είναι να είναι κάτι αγαπημένο σου η τελευταία σου εικόνα.

    Μα 42; Νέος ρε γαμώτο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @ ALL

    Καλημέρα.
    Μπορεί η σκέψη του πώς ζούμε, πώς προχωράμε, τι αγαπάμε και πώς πεθαίνουμε, να με εκανε να ανεβάσω αυτο το κείμενο, εμπνευσμένο απο αληθινή ιστορία.
    Υπάρχει μιά θλίψη που εαν ειχα βάλει ολόκληρο το κείμενο και όχι μέρος του θα ηταν διαφορετικής έντασης αφου θα βλέπαμε και άλλες πτυχές της ζωής του Κλεάνθη.
    Ηταν ενας ήσυχος άνθρωπος.
    Ποιός απο εμάς δεν αναπολεί παιδικά χρόνια ;
    Ποιός δεν ειχε κάποιο αγαπημένο αντικείμενο, χωρίς σημασία για κανέναν άλλο παρα για τον/την ίδιο ;
    Ποιός μπορεί να προβλέψει το τέλος του και ποιά θα ειναι η τελευταία εικόνα που θα δεί ;
    Η αν θέλετε ... ποιόν θα δεί ;
    Σε ποιόν θα πεί αντίο ;
    Το κέρμα του Κλεάνθη λες και ειχε ζωντανέψει τον συντρόφευσε απο την αρχή ως το τέλος. Σε αυτό επάνω καθρεφτίστηκε όλη του η ζωή πριν κλείσει για πάντα τα μάτια.

    Δεν ειχα σκοπό να ειναι τόσο πένθιμο το θέμα. Οσοι με διαβάζουν για πάνω απο ενα χρόνο και όσοι με ξέρουν προσωπικά, ξέρουν και το ύφος μου και την τάση μου τόσο για χιούμορ όσο και για προβληματισμό.
    Φυσικά μου αρέσει και να γράφω.
    Αρα συχνά, κάποια κείμενα τα μοιράζομαι στο μπλόγκ απλά επειδή ετσι μου ήρθε να γράψω, να πω, να υπάρχει μια κατάθεση μιας γωνίτσα του μυαλού.

    Καλη σας μέρα και να κάνετε μόνο θετικές σκέψεις, ακόμα και για τα άσχημα.
    Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Μπρρρ!
    μάλλον δεν είσαι και πολύ καλά, ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αν και δε μ'αρέσει που τον πέθανες, είναι γλυκός θάνατος αυτός!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

-πες οτι θες αλλα να σέβεσαι τους άλλους συνομιλητές-
Δεν συνηθίζω να απαντάω σε μη μπλόγκερς κρυμμένους πίσω απο σκέτο λογαριασμό google. Θα τα σβήνω.
Α, και είμαι υπευθυνος ΜΟΝΟ για οσα λεω... δεν ειμαι υπευθυνος για οσα καταλαβαινεις.
ΤΖΟΝ παπαρολόγος.

Tweet

Related Posts with Thumbnails

Do not clopy

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape